بسم الله الرحمن الرحیم

وَ لَوْ لَا کلَمَةٌ سَبَقَتْ مِن رَّبِّکَ لَکاَنَ لِزَامًا وَ أَجَلٌ مُّسَمًّى(طه/129)

ترجمه آیه: و اگر سخنى از پروردگارت پیشى نگرفته و موعدى معین مقرر نشده بود، قطعاً [عذاب آنها] لازم مى‏آمد.

1.        این جمله در پنج جاى قرآن تکرار شده است و مراد از " کلمه" قانون الهی است که برای هر انسانی و قومی  عمری از پیش تعیین شده است و آن قانون خطاپذیر نیست؛ نه جلو می افتد و نه برای آن تأخیری است. اجل مسمی نام آن سنت الهی است و لذا این دو کلمه یک معنی را می رسانند.

2.     از این آیه و آیه قبلی فهمیده می شود که مسرف و کافر مستحق مرگند و زندگی عبث دارند و نه تنها عمری عبث دارند بلکه ادامه زندگی شان برای خود و دیگران مضر است. منظور از مسرف در این آیات اسراف در لوازم زندگی نیست. هرچند آن اسراف هم گناه کبیره است و مستوجب عذاب است ولی منظور از اسراف در این آیات اسراف در اصل زندگی است. عمری را صرف کنند بی آنکه از آن بهره ای بگیرند و به سوی هدف زندگی که همان کمال و حرکت به سوی خداوند است نزدیک شوند.

3.     این سنت الهى که در قرآن در موارد متعدد به عنوان" کلمه" از آن یاد شده، اشاره‏اى به قانون آزادى انسانها در این دنیا است، زیرا اگر هر مجرمى بلافاصله و بدون هیچگونه مهلت مجازات شود، ایمان و عمل صالح، تقریبا جنبه اجبارى پیدا مى‏کند، و مردم بیشتر به خاطر ترس و وحشت از مجازات فورى ایمان می آورند و عمل صالح انجام می دهند و در این صورت هدف خلقت که رسیدن به کمال است و بدون اختیار و آزادی به دست نمی آید محقق نمی شود.