انسان خطاکار بیشتر از سایرین نیاز به توجه و تیمار دارد

بسم الله الرحمن الرحیم

ثُمَّ اجْتَبَاهُ رَبُّهُ فَتَابَ عَلَیْهِ وَ هَدَى ‏(طه/122)

ترجمه آیه: سپس پروردگارش او را برگزید و بر او ببخشود و [وى را] هدایت کرد.

1.      اجتباء از «جبایة» به معناى جمع‏آورى و انتخاب و برگزیدن است گویا خداوند حضرت آدم را داراى اجزایى فرض کرده که از هم جدا و پخش بوده و آنها را از اینجا و آنجا جمع آورى نموده و در یک جا گرد آورده و سپس او را برگزیده و هدایتش نموده و به سوى خود به راهش انداخته است‏. تاب اگر با حرف «الى» بیاید، توبه‏ى انسان خواهد بود، ولى اگر با حرف «على» باشد، توبه‏ى خداوند قلمداد مى‏گردد، مانند همین آیه‏. توبه خداوند به معنی پذیرش توبه بنده است.

2.     انسان وقتی خطا می کند نیاز به پناهگاهی دارد که پناهش دهد و زمینه برگشت از خطا را برای او فراهم آورد و هیچ پناهگاهی مطمئن تر از خداوند نیست. حضرت آدم (ع) پس از آن خطای بزرگ بی پناه شد و خداوند او را برگزید و توبه اش را پذیرفت و به مقام نبوت نائلش کرد. یکی از کارهایی که شیطان در چنین مواقعی انجام می دهد مایوس نمودن خطاکار از در رحمت خداوند است. هرچند حضرت آدم فریب شیطان را در خوردن میوه ممنوعه خورد ولی امیدوار به رحمت خداوند بود و همین ویژگی او را نجات داد.

3.     در زندگی روزمره خود در خانواده بین اعضای خانواده، در کوچه و محله در بین دوستان و در سازمان و محل کار بین همکاران انسان های زیادی هستند که می شود با توجه کردن به آنها و بخشش خطاهایشان فرصت دیگری برای بهتر شدن آنها داد. خداوند با نوع برخورد با حضرت آدم و حوا راه را برای چنین گذشتی باز کرده است. پس به جاى طرد نیروهاى خلافکار، آنها را با عفو، جذب و هدایت کنیم و اجازه ندهیم شیطان خطاکاران را از رحمت خداوند مایوس کند.

4.     بی شک چنین نسخه ای برای همه نیست. ویژ گی انسان ها در این امر مؤثر است. اولا برخی خطاها قابل بخشش نیستند. برخی انسان ها لیاقت بخشش را ندارند یعنی دلشان چنان سخت است که امید اصلاح وجود ندارد. ولی چنین افرادی در جامعه بسیار کمند و اکثر انسان ها فطرتی پاک و ذاتی سالم دارند.