وَ لاتَمْنُن تَسْتَکْثِر (مدثّر / 6)، منت مگذار در حالی که فزونی می‌طلبی.
1. این آیه دلالت بر منت نهادن بر خداوند در قبال انجام تکالیف الهی دارد. زیرا آیة بعد صبر بر تکالیف را به مؤمنان توصیه می‌کند که بخاطر سختی تکلیف و اذیتی که می‌کشند بی‌تابی نکنند و نیز منت نهادن بر خداوند را تقبیح می‌کند و بد می‌شمارد. مثل روزه گرفتن در ماه رمضان زمانی که در ایام طولانی و گرم تابستان در مناطق گرمسیر باشد.
2. منت نهادن بد است چه منت بر خدا، چه منت بر خلق خدا باشد و منت نتیجه و حاصل کار نیک را باطل می‌کند و شخص از انجام تکلیف ثوابی به دست نمی‌آورد.
3. علت منت نهادن بزرگ دانستن کار نیکی است که انجام گرفته است. امام صادق(علیه‌السلام) می‌فرمایند: لا تَسْتَکْثر ما عَمِلْتَ من خَیرٍ لِله کاری که برای خدا انجام داده‌ای بزرگ مشمار. یعنی هیچ کار نیکی که برای خدا انجام گیرد بزرگ نیست. اسباب انجام کار از آن خداوند است همچنین انگیزه‌های درونی و بیرونی انجام کار نیک حاصل هدایت تکوینی و تشریعی خداوند است پس چگونه می‌تواند کار نیک ما بزرگ باشد.
4. در حدیثی امیر مؤمنان علی(علیه‌السلام) می‌فرمایند: کار خود را کوچک بشمارید، مخفی انجام دهید و در انجامش عجله کنید تا اینکه کارتان بزرگ جلوه کند، مردم آن را آشکار سازند و کارتان بر ایشان گوارا شود.
بزرگ دانستن کار، آشکار نمودن و به همه آن را اعلام نمودن و تعلل در انجام کار از نشانه‌های منت نهادن است.
5. بیان نعمت به گیرنده آن بدون اینکه در دل نیکی‌کننده فخرفروشی و یا نشانه‌ای از نشانه‌های منت نهادن باشد و خصوصاً اگر به هدف یادآوری نعمت باشد تا قدر آن را بداند منت نیست بلکه یکی از شیوه های تربیت است و نباید هر ذکر نعمتی را منت دانست.
