بسم الله الرحمن الرحیم
إنَّ الَّذینَ عِنْدَ رَبِّکَ لا یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتِهِ وَ یُسَبِّحُونَهُ وَ لَهُ یَسْجُدُونَ (أعراف / 206)
ترجمه آیه: به یقین، کسانى که نزد پروردگار تو هستند، از پرستش او تکبّر نمی ورزند و او را به پاکى می ستایند و براى او سجده می کنند.
1. این آیه آخرین آیه سوره اعراف می باشد.
2. معناى کلمه «عند»، قرب منزلت و درجه و نزدیکى به فضل و رحمت خداوند است، یعنى هر کس برحمت و فضل خدا نزدیک است، در پیشگاه خداست.
3. وقتی این آیه را با آیه قبلی در نظر می گیریم ظاهر می شود که قرب به خدا تنها به وسیله یاد و ذکر او حاصل مىشود، و به وسیله ذکر است که حجابهاى حائل میان او و بندهاش بر طرف می گردد، و اگر ذکرى در کار نباشد جمیع موجودات نسبت به نزدیکى به او و دورى از او یکسان می بودند و از این نظر هیچ اختلافى میان موجودات نمی بود که یکى به او نزدیکتر و یکى دورتر باشد. و ذکر دو نوع است ذکر ظاهری که در زبان جاری می شود و ذکر باطنی که در قلب است. توضیح اینکه، نفس می تواند متصف باشد به حال عدم استکبار و به حال تقدیس خدا، و به حال سجده، و کمال خشوع در برابر او عینا همانطورى که اعضا و جوارح می تواند به این سه حالت متصف باشد، و چنان نیست که تسبیح مختص به زبان و سجده مختص به سایر اعضاء باشد. و کسانی مقرب خدا هستند که وقتی در ظاهر سجده و یا رکوع می کنند قلبشان هم در مقام سجده باشد. چه بسیارند انسان هایی که در سجده ظاهری هستند ولی نسبت به اوامر و نواهی خداوند تمکین ندارند و از تکبر برخوردارند.
4. مجموع آیات سجده در قرآن مجید پانزده آیه است، شافعى باستحباب سجده در همه آنها فتوى داده و ابو حنیفه بر وجوب، ولى در فقه اهل بیت علیهم السلام در چهار محل واجب است و در بقیه مستحبّ می باشد، چهار محل نامبرده عبارتند از آیه 15 از سوره سجده، آیه 37 از سوره فصّلت، آیه 62 از سوره نجم و آیه 19 از سوره علق
5. مقرّبان الهى، متواضع و فروتن بوده و تکبّر نمىورزند و راه قرب به خداوند، فروتنى، عبادت و سجدهى خالصانه است
6. سجده نور چشم پیامبر اسلام است و در حال سجده انسان از هر حال دیگری به خداوند نزدیک تر است.
